ریسک و خطر از دست دادن اصل و فرع سرمایه در همه جا هست، برخی سرمایه گذاری‌ها پرخطر و برخی کم خطرند. سرمایه گذار با توجه به میزان خطر و ریسک سرمایه گذاری، انتظار سود و بازدهی متناسب را دارا می‌باشد. معمولاً سرمایه گذاران به وسیله تجزیه و تحلیل‌های مالی خود به دنبال بازده متناسب با توجه به ریسک مربوط می‌باشند. در یک بازار متعارف که در آن عوامل بازار واجد اطلاعات می‌باشند، بازده بالا همواره ریسک بالاتر به دنبال خواهد داشت. این موضوع موجب می‌شود که همواره تصمیم گیری جهت سرمایه گذاری بر اساس روابط میان ریسک و بازده صورت گیرد و یک سرمایه گذار همواره دو فاکتور ریسک و بازده را در تجزیه و تحلیل و مدیریت سبد سرمایه گذاری خود مد نظر قرار دهد (پیر صالحی،۱۳۷۲).
امروزه سرمایه گذاران برای انتخاب سرمایه گذاری دامنه بسیار وسیعی دارند، اما تا به حال تحقیقات محدودی درباره روش انتخاب از میان سرمایه گذاری‌های مختلف انجام شده است. تصمیمات مردم روز به روز پیچیده تر و پر مخاطره تر می‌شود در حالی که نتایج این تصمیمات بر شیوه زندگی مردم بسیار مؤثر است. بیشتر تئوری‌های مالی فرض می‌کنند که سرمایه گذاران منطقاً به افزایش سرمایه خود می‌اندیشند و به نشانه های مالی توجه می‌کنند. سرمایه گذاران هنگام انتخاب سرمایه گذاری به طور اولیه ریسک و بازده ی آن را با سرمایه گذاری‌های بالقوه دیگری که می‌توانند انجام دهند مقایسه می‌کنند. ضمن اینکه سطح ریسکی که سرمایه گذاران حاضر به تحمل آن هستند بستگی به خصوصیات و ویژگی‌های روانی آن ها دارد (محافظه کار و ریسک پذیر). به هر حال یک سرمایه گذار منطقی در صورت تشابه ریسک دو سرمایه گذاری، سرمایه گذاری با بازده کمتر را انتخاب نخواهد کرد. اصولاً سرمایه گذاران باید بررسی‌های وسیعی در موقع خرید یا فروش سهام عادی انجام دهند، زیرا آن ها نقدترین دارایی خود را به سهام یا دارایی دیگر تبدیل می‌کنند. اگر آن ها بدون توجه به یک سری عوامل اقدام به سرمایه گذاری نمایند، نتایج مطلوبی از سرمایه گذاری عایدشان نخواهد شد (علی آقایی و مختاریان، ۱۳۸۳ ؛ ص ۴).
از عناصر مهم بازار سرمایه، سرمایه گذاران هستند. هدف غائی هر سرمایه گذار از به جریان انداختن سرمایه خود، کسب حداکثر سود و بازدهی از آن می‌باشد. برای اینکه سرمایه گذاران به سرمایه گذاری در دارایی‌های مالی ترغیب شوند، باید بازدهی این داراییها، از سایر گزینه ها بیشتر باشد (مهرانی و بهرام فر، ۱۳۸۳). در خصوص چند و چون تأثیر سرمایه گذاران نهادی بر شرکتها دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد؛ بارتو و سایرین[۲۲] (۲۰۰۰) معتقدند که مالکان نهادی سرمایه گذاران حرفه ای بوده که دارای تمرکز بلند مدت هستند. با توجه به حجم سرمایه گذاری و کاربلد بودن مالکین نهادی، حضور آن ها موجب نظارت بر مدیریت می‌شود. این موضوع می تواند به جای تمرکز به اهداف کوتاه مدت سودآوری موجب به حداکثر رساندن ارزش بلند مدت شرکت شود. بیدل وهیلاری[۲۳] (۲۰۰۶) از طرفی سرمایه گذارن سطوح متفاوتی از سرمایه گذارای در داراییها را انجام می‌دهند که این بستگی به میزان ریسک پذیر و ریسک گریز بودن آن ها دارد، اگر سرمایه گذاران قبل از انجام سرمایه گذاری در یک دارایی خاص آن را به دقت مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند و پیش‌بینی کنند که سرمایه گذاری آن ها بازده ی بالایی را در آینده ی نزدیک در اختیار آن ها قرار می‌دهد، در این صورت سطح سرمایه گذاری آن ها در آن دارایی بیشتر خواهد بود.
۲-۱-۲ تقسیم بندی روش های سرمایه گذاری
سرمایه گذاری را به روش های مختلفی تقسیم بندی می‌کنند(بنداری و منوچهر،۱۳۸۹):
الف) بر اساس موضوع سرمایه گذاری:
سرمایه گذاری برحسب موضـوع به دو دسته سـرمایه گـذاری واقعی و سـرمایه گذاری مـالی تقسیم می شود. سرمایه گذاری واقعی نوعی سرمایه گذاری است که فرد با فداکردن ارزشی در زمان حاضر، نوعی دارایی واقعی به دست می آورد. در واقع موضوع سرمایه گذاری، دارایی واقعی است. خرید ملک یا آپارتمان، نمونه ای از این سرمایه گذاری است. در سرمایه گذاری مالی، فرد در ازای فداکردن ارزش حاضر، نوعی دارایی مالی که نتیجه آن معمولاً جریانی از وجوه نقد است به دست می آورد. سرمایه گذاری در اوراق بهادار مثل سهام عادی یا اوراق مشارکت، که فرد در ازای پرداخت پول، محق به دریافت جریانی از وجوه نقد به شکل سود می شود، سرمایه گذاری مالی محسوب می شود.
ب) بر اساس زمان یا مدت سرمایه گذاری:
بر حسب زمان، سرمایه گذاری را می توان به کوتاه مدت یا حداکثر تا یک سال و بلند مدت یا بیش از یک سال تقسیم کرد.
ج) بر حسب خطر یا ریسک سرمایه گذاری
از آن جا که منافع حاصل از سرمایه گذاری در آینده به دست می‌آید و نسبت به تحقق این منافع یقین وجود ندارد پس انواع سرمایه گذاری ها با درجاتی از احتمال عدم تحقق منافع مورد نظر سرمایه گذار یا ریسک مواجه اند. بر اساس این که میزان یا احتمال تحقق نیافتن منافع آتی )یا ریسک( چقدر باشد، سه نوع سرمایه گذاری را می توان از یکدیگر متمایز ساخت: سرمایه گذاری با ریسک متناسب، سرمایه گذاری با ریسک نسبی بیشتر و سرمایه گذاری پر خطر یا ریسکی. سرمایه گذاری متناسب یا به طور خلاصه
سرمایه گذاری، نوعی سرمایه گذاری است که ریسک آن متناسب با بازده ای است که از آن انتظار می رود. سرمایه گذاری با ریسک نسبتاً بیشتر یا سفته بازی، نوعی سرمایه گذاری است که در آن سرمایه گذار برای کسب بازده، ریسک بیشتری تقبل می‌کند و بالاخره سرمایه گذاری بسیار ریسکی یا قمار، نوعی سرمایه گذاری است که در آن فرد برای به دست آوردن بازده ای ولو بسیار کم، ریسک بسیار زیادی متحمل می شود.
۲-۱-۳ میزان سرمایه گذاری
در ارزیابی میزان سرمایه گذاری شرکتها اولاً معیارهای سود و بازده در کنار معیارهایی مانند جریان نقدی، سود پرداختی، سود اعلام شده و تغییرات بدهی باید مورد استفاده قرار گیرند، زیرا اگر مدیران،
سرمایه گذاران یا سهام‌داران بدون توجه به این معیارها اقدام به سرمایه گذاری کنند، نتایج مطلوبی از سرمایه گذاری‌ها عایدشان نخواهد آمد و برای کاهش ریسک در سرمایه گذاری‌هایشان و رسیدن به سطح بهینه سرمایه گذاری باید در مدل‌های تصمیم گیری‌های خود این معیارها را نیز لحاظ نمایند و ثانیاًً مدیران با هدف حداکثر نمودن ثروت سهام‌داران با شناخت عوامل مؤثر بر میزان سرمایه گذاری، بین انتظارات مختلف سهام‌داران و فرصت‌های سرمایه گذاری مطلوب شرکت تعامل برقرار نمایند تا هم فرصت‌های سودآوری سرمایه گذاری را از دست ندهند و هم رضایت سهام‌داران خود را جلب کنند (عباسی و ابراهیم زاده، ۱۳۹۰).
تئوری‌های مربوط به میزان سرمایه گذاری دلایل انتخاب و بررسی تأثیر متغیرهای جریان نقدی، نسبت Q توبین، نرخ رشد درآمد، سود پرداختی، سود سهام اعلام شده و تغییرات سـرمایه بر میزان
سرمایه گذاری شرکتها را به بهترین نحو تشریح می‌کنند.
|
[یکشنبه 1401-09-27] [ 06:30:00 ب.ظ ]
|
